Werkgevers met afstand tot arbeidsmarkt?
Doordat ik als tekstschrijver veel schrijf over de arbeidsmarkt, gaat het ook vaak over de grote personeelskrapte in Nederland. En tegelijkertijd over de paarhonderdduizend mensen die nog niet werken, maar dat wel graag willen en kunnen. Het gaat dan vaak over de afstand tot de arbeidsmarkt. In een recente blog opperde ik al dat die mensen ook regelmatig de werkgevers zelf kunnen zijn. Nog geen week later sprak ik Leon. Zijn voorbeeld toont hoe raar het met je kan lopen op de arbeidsmarkt. Ook als je als technicus al 37 jaar uitstekend werk doet als automonteur.
Onwetendheid en stigma
Leon (58) werkte 37 jaar als autotechnicus bij garagebedrijven. Toen hij een lichte vorm van epilepsie kreeg, was dat jarenlang geen enkel probleem op zijn werk. Door de lichte vorm van epilepsie zit hij bij een ‘aanval’ even vijf minuten afwezig voor zich uit te kijken en daarna kan hij weer verder. Niks geen schuddend lichaam op de vloer, zoals veel mensen al snel denken. Als Leon een moment afwezig was, wisten zijn collega’s wat er aan de hand was. Er was geen probleem. Met elkaar hadden ze het prima opgelost en op die manier is er heel veel wél mogelijk. Hij had dus geen ‘afstand tot de arbeidsmarkt’.
Tot er een andere leidinggevende kwam en Leon na een aanval opeens wel zijn baan kwijtraakte. Zijn cv, vaardigheden en ervaring trokken op internet direct veel belangstelling van werkgevers. Tot ze hoorden over zijn lichte vorm van epilepsie. “Dan werd ik toch afgebeld. Vooral door het stigma van epilepsie en het beeld van zware aanvallen waaraan mensen denken. Die aanvallen heb ik niet, maar ik stuitte op een muur van onbegrip en kreeg geen kans om me te bewijzen. Dat was heel frustrerend”, vertelt Leon hierover.
Wie heeft afstand tot arbeidsmarkt?
Dit verhaal staat niet op zich. Ik kom deze verhalen regelmatig tegen. Soms is er een klein beetje begrip of hulp nodig, waardoor mensen wel aan het werk kunnen (blijven). In andere gevallen kunnen werktaken bijvoorbeeld iets worden aangepast zodat iemand die 8 van de 10 taken wel kan, toch een geschikte kandidaat blijkt. In Nederland komt die beweging nu langzaam op gang, maar er is ook nog veel te winnen. Dat begint met iets anders kijken. En met het loslaten van stigma’s zoals die verpakt zijn in die rare term waarover ik mijn eerdere blog schreef: ‘mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt’. Want wie creëert de afstand? En nog belangrijker: hoe is die wél te overbruggen. Er kan hoe dan ook veel meer dan er nu gebeurt. Hopelijk gaan we dat de komende jaren ook echt zien met hulp van werkgevers, de overheid en uiteraard van werkzoekenden en werkenden. Dat is in ieders belang. En in het algemeen belang.
Leon heeft uiteindelijk weer werk gevonden. Hij bouwt nu hippe elektrische brommers voor het Nederlandse bedrijf Brekr. Ik schreef een praktijkverhaal over de samenwerking die zijn terugkeer op de werkvloer toch weer mogelijk maakte. Je kunt het verhaal nu lezen in een digitaal magazine van de alliantie Samen Werken Voor Werk.
